داستان اول: بده بیاد

داستان از اونجا شروع می‌شود که خرداد امسال بود که یک روز از خواب بلند شدم و به تمام مشکلاتی که بر سرمان ریخته شده بود فکر می‌کردم. هر چه بیشتر به آن فکر می‌کردم بیشتر به این نتیجه می‌رسیدم که مشکلات چقدر زیاد و پیچیده و در هم تنیده شده اند.

اما در این میان داستان نکته‌‌‌ای بود که برای من بسیار جای تعجب داشت. من حالم خوب بود و اصلا ناراحت نبودم!

برای خودم خیلی عجیب بود، با حبیب(دوست و شریکم) تماس گرفتم و همین مسئله رو با او در میان گذاشتم. یادم نیست جزییات صحبت مان چه بود اما او هم به اندازه من تعجب کرده بود.

گذشت تا ۳ ماه پیش در رویدادی شرکت کردم. آنجا بحث کشیده شد به خصوصیاتی که باید CEO یک مجموعه داشته باشد. می‌گفت CEO یک مجموعه باید از خصوصیات زیر برخوردار باشد:

1. شکست ناپذیر(یا حداقل روحیه شکست ناپذیری داشتن)
2. مستحکم
3. از نظر روانی آدم پیچیده‌‌‌ای باشد
4. فهم مالی خوبی داشته باشد
5. گول مارکترها را نخورد
6. نرمش قهرمانان داشته باشد
7. نتیجه گرا باشد
8. مدیریت بحران بتواند بکند
9. ادبیات کسب و کار بزرگ داشته باشد (لفظی که ایشان به کار بردند این بود: ملی باشد)
10. خودآزاری داشته باشد (یعنی هر چه مشکلات بزرگتر شود بیشتر برانگیخته شود و از مشکلات بزرگ تر بیشتر ارضا شود)

من اصلا به درست بودن تمام موارد بالا کاری ندارم (چون فرصت نکرده ام در موردش تحقیق و مطالعه کنم) اما در مورد آخر، باید اقرار کنم من این خصوصیت را دارم و تا قبل از این رویداد اصلا به این اندازه به آن دقت نکرده بودم. نمی‌دانم اسم درستش چیست؟ اما اخلاقی دارم که وقتی مشکلات و چالش‌ها بیشتر می‌شود، وقتی که می‌بینم همه درمانده و به حالت استیصال درآمده اند بیشتر حل‌‌ان‌مسئله برایم لذت بخش می‌شود و تمایل حل من به آن افزایش پیدا می‌کند.

در کسب و کار هم وقتی که می‌بینم مشکلات خیلی زیاد شده اند و رقبا سرعت گرفته اند، من جَری تر (نمی‌دانم لفظ دقیق و درستش چیست) می‌شوم.

پس حرفی که به مشکلات، چالش‌ها، تعارضات و درگیری‌ها می‌زنم این هست: بده بیاد

داستانی که اما و ولی داشته باشد